Het was vrijdagochtend 22 november, het had gesneeuwd en ik besloot: vandaag ga ik weer eens een stuk wandelen! Ook al had ik nog genoeg op mijn to-do lijst staan voor mijn bedrijf, ik moest echt even buiten zijn, niet achter mijn laptop. Ik trok mijn wandelschoenen en mijn yoga legging aan en zo was mijn sporty outfit een feit. Tijd voor een flinke winterwandeling. Kinderen naar school gebracht en daarna reed ik door naar het Boetelerveld. Ik had toen nog niet kunnen bedenken dat dit een wandeling in de sneeuw werd vol momenten van reflectie.
Een Rondje Boetelerveld
Het Boetelerveld, een prachtig stukje natuur in Raalte, leek mij nou dé perfecte plek. Redelijk dicht bij huis en niet te lang, maar ook zeker niet te kort: een route van zo’n 45 minuten. Leek me nou ideaal! En ik had bij het parkeerplaatsje wel een bord zien staan met: “Hier is water de baas.” , maar hoe erg kon het nou werkelijk zijn?
Spoiler alert: erg!
Ik had nog geen 200 meter gelopen en daar doemde de eerste plas water al op. Ik zag al snel dat ik hier vrij gemakkelijk omheen kon, dus dat was dan ook precies wat ik deed. Obstakels horen erbij, dacht ik. Net zoals toen ik fotograaf werd. Je ziet de uitdagingen, maar je laat je er niet door tegenhouden. Stap voor stap beweeg je vooruit, soms met een omweg, maar altijd met een doel in gedachten… En het loonde, want daarna kwam ik bij een fantastisch mooi stuk aan waar ik volop foto’s en video’s kon maken. Lekker spontaan, zonder al teveel erbij na te denken, precies zoals ik dat deed toen ik begon met fotografie.
Modderige Reflecties
Na dat eerste mooie stuk sneeuw kwam ik uit bij een T-splitsing: de korte of de lange route, wat moest ik doen? Dat stemmetje in mijn achterhoofd zei: ‘Neem de korte route maar, die ken je én je moet straks ook echt thuis nog een paar dingen voor je werk doen.’ Dus ik besloot om linksaf te slaan en kwam al vrij snel uit op een pad vol modder en diepe sporen. Hier werd een behoorlijke uitdaging.
Ik koos ervoor om maar aan de zijkant te lopen, tussen de plantjes, waar de meeste sneeuw lag, dat zag er iets vertrouwder uit. Tot ik bij een stuk kwam waar het voornamelijk bruin was en ik moest kiezen: omkeren of doorgaan? Omkeren was echt geen optie, want ik was al zover gekomen! Dus, Ninja als ik ben, besloot ik ervoor te gaan. Per stap zakte ik steeds iets verder weg in de modder, dus ik koos ervoor om mijn tempo op te voeren om maar niet vast te komen te zitten in die koude drek.
Belfast
En terwijl ik me een weg door de blubber worstelde, dacht ik aan Belfast. Daar was ik in 2008 voor mijn studie. Samen met mijn vriendin Loes en haar vriend Pascal besloten we om te gaan wandelen in de omgeving. Ergens gingen we van het pad af en kwamen we uit in een weiland. Geen enkel probleem natuurlijk, op gras kun je prima lopen! Totdat het ene weiland stopte en we over een hek moesten om naar een ander weiland te gaan. Dat laatste stukje weiland was één groot modderfestijn, maar teruggaan was geen optie. En waar Loes en Pascal als een soort gracieuze gazelles van plag naar plag gingen en de overkant haalden, was ik meer die olifant in de porseleinkast. Ik zag maar één mogelijkheid en dat was de kortste route en vol er voor gaan. Je raadt het misschien al wel: ik zakte helemaal weg in de modder, of nou ja: ik denk dat het alleen modder was… Ik kwam tot aan mijn knieën vast te zitten en werd ook voor het gemak maar een soort van vacuüm getrokken door die modder. Ik kwam er met geen mogelijkheid meer uit. En terwijl Loes de tranen over haar wangen had lopen van het lachen, vroeg ik me toch vooral af of ik hier ooit nog weer uit zou komen of dat ik dood zou gaan in het Noord-Ierse landschap.
Gelukkig was daar Pascal die me met al zijn kracht uit de modder trok. Uiteindelijk kwam ik met veilig thuis en konden de broek en de schoenen na een lekkere wasbeurt gewoon weer gebruikt worden.
Terug naar het Boetelerveld: ik haalde dit keer de overkant zonder echt diep weg te zakken, pfieuw! Maar deze ervaring deed me ook denken aan mijn leven als ondernemer: ben je net lekker op weg, zit je helemaal in je “flow” en gebeurt er iets waardoor je ineens helemaal vast komt te zitten. Dan is het zo fijn dat je lieve collega’s/vriendinnen hebt die je helpen om weer uit je zelfgemaakte modderpoel te stappen en door te gaan. En achteraf kun je er dan vaak enorm om lachen en besef je je dat het allemaal reuze meeviel en dat je niet voor dood achter bent gelaten in dat Noord-Ierse weiland.
Waarom Je Eigen Pad Kiezen Als Een Ander Het Beter Weet?
En terwijl ik van strookje sneeuw naar strookje sneeuw sprong, viel mijn oog op een spoor in de sneeuw. Het waren dierensporen, precies op die stukjes die er het meest veelbelovend uitzagen. “ Dieren weten dit beter dan ik.” Dacht ik en besloot daarom hun pad te volgen.
Dit bracht me tot mijn volgende moment van reflectie: waarom alles zelf willen uitvinden, terwijl er genoeg voorbeelden zijn om van te leren? In de afgelopen jaren heb ik ongelooflijk geïnvesteerd in mezelf. Ik leerde door anderen te volgen, door mentortrajecten, door cursussen en workshops. Je kunt altijd wel het idee hebben om alles zélf uit te zoeken, maar daardoor blijf je soms onnodig lang ergens in hangen. Dus als ik één tip aan je mee mag geven: investeer, volg een ander, leer van die ander, stel al je vragen, groei en kom daardoor veel verder dan je had kunnen bedenken!
Terugkijken en Vooruitgaan
Na wat voelde als uren ploeteren kwam ik aan op een relatief rustig stuk. Nog steeds wel hoppend van plag naar plag, maar toch was ik enigszins opgelucht: Ik had het ergste gehad! Maar net toen ik dat dacht, dook er een klein meer voor me op die ik daar echt nog nóóit eerder had gezien. ‘NOOOO!’ Dus kon ik weer kiezen: omdraaien of doorgaan? Bij de gedachte om terug te lopen via diezelfde route zakte de moed in mijn schoenen en dus ik besloot verder te lopen.
Op dat moment werd me duidelijk hoe belangrijk het is om je tempo aan te passen aan de omstandigheden. Waar ik vroeger misschien impulsief en als die olifant overal doorheen stormde, was ik me nu bewuster van mijn opties. Eerst goed kijken, reflectie en overdenken brengen me uiteindelijk vaak betere resultaten. Net als in het ondernemen: soms moet je gas terugnemen, je strategie herzien en opnieuw beginnen. En ook al voelt dat op dat moment als een enorme stap terug, uiteindelijk brengt het je vaak sneller bij je doel dan wanneer je maar “dom” doorgaat.
Van Wandeling naar Inzicht
Wat begon als een wandeling voor beweging, eindigde voor mij in een wandeling van reflectie. Ik zag de parallellen tussen mijn tocht door de modder en de sneeuw en mijn reis als fotograaf en ondernemer. Het was een herinnering aan waarom ik ooit begon en hoe belangrijk het is om onderweg van het proces te genieten, met alle ups en downs die daarbij horen.
Liefs xx
Benieuwd wat ik voor jou kan betekenen? Als je ondernemer bent, klik dan hier. Wil je geen foto’s, maar wil je weten wat ik voor jou kan betekenen op het gebied van coaching? Vul dan hier mijn contactformulier in en dan kom ik er zo snel mogelijk bij je op terug!
